Są filmy, do których zawsze wracam z uśmiechem na twarzy. Do takich filmów zaliczam obraz Roberta Zemeckisa. Za każdym razem Forrest Gump mnie bawi, śmieszy i wzrusza tak samo, jak za pierwszym razem. Tak naprawdę to zastanawiałem się czy jest sens pisać poniższą recenzję, ponieważ dzisiaj ciężko już spotkać osobę, która nie oglądała tego filmu.

Dla tych nielicznych, którzy nie widzieli jeszcze Forrest’a Gump’a streszczę nieco fabułę. Tytułowy Forrest Gump jest chłopcem, który rodzi się z niedowładem nóg i niskim ilorazem inteligencji. Chce on koniecznie dorównać innym zdrowym ludziom i dzięki temu zostaje gwiazdą futbolu, bohaterem wojny w Wietnamie, mistrzem tenisa stołowego, a na koniec zostaje przedsiębiorcą i zbija majątek. W międzyczasie spotyka on na swojej drodze wiele znanych osobistości, takich jak Elvis Presley, John F. Kennedy, czy John Lennon. W tym wszystkim przewija się historia jego miłości do szkolnej koleżanki – Jenny.

Spotkałem się z wieloma negatywnymi opiniami na temat tego filmu. Ludzie przede wszystkim mają pretensje, że twórcy opowiedzieli „cholernie nieprawdziwą historię”. Takie filmy mają bawić i wzruszać, a nie być kalką otaczającej nas rzeczywistości. Na czym polega magia kina? Właśnie na tym, że pozwala opisać nieprawdopodobne historie. To tak jakbyśmy mieli pretensje, że Mały książę Antoine’a de Saint Exupery’ego jest nieprawdziwą historią. Wspomnę tylko, że Forrest Gump podobnie jak Mały książę, powstał najpierw w postaci książkowej. Jej autorem jest Winston Groom.

Forrest Gump przypomina nam, że w Hollywood oprócz wysokobudżetowych filmów akcji potrafią zrobić film, obok którego nie można przejść obojętnie. Pierwszym atutem, który przychodzi mi na myśl jest scenariusz tego filmu. Przemyślana i lekka historia z pewnym przesłaniem wzrusza i rozbawia widza. Humor w przeciwieństwie do licznych komedii jest tutaj zgrabny i inteligentny. W całą tą historię idealnie wkomponowuje się muzyka Alan’a Silvestri’ego (Powrót do przyszłości) oraz utwory muzyczne właściwe epokom, w jakich toczy się aktualnie akcja. Wszystko to zostało od strony technicznej dopięte na ostatni guzik. Nawet efekty specjalne miejscami zapierają dech w piersiach i do dzisiaj się nie starzeją (co jest dosyć rzadkim zjawiskiem w filmach tego typu). Członkowie Akademii Filmowej docenili te wysiłki nagradzając twórców Oscarami za najlepszy film, reżyserię, scenariusz adaptowany, efekty specjalne oraz montaż.

Jednak największym atutem tego filmu jest gra aktorska. Film straciłby bardzo wiele bez uroczej Robin Wright w roli Jenny i charyzmatycznego Gary’ego Sinise, jako porucznika Dan’a Taylor’a. Gary Sinise nominowany do Oscara za tą rolę całkowicie niezasłużenie jej nie otrzymał. Jednak to Tom Hanks zmierzył się tutaj z najtrudniejszą rolą. Już wielu znakomitych aktorów próbowało się zmierzyć z rolami osób upośledzonych. Nie zawsze z dobrym skutkiem. Jednak Hanks bardzo ujmuje swą grą aktorską powodując, że nie da się nie lubić lekko nierozgarniętego Forrest’a. Oscar zasłużenie trafił w ręce Tom’a Hanks’a.

Przed napisaniem tej recenzji obejrzałem po raz kolejny ten film i już od razu jestem pewien, że jeszcze do niego wrócę. Poza tym, że film jest wprost genialny i tym, że polecam go każdemu bez względu na wiek, płeć czy wyznanie to nic już nie mam do dodania. Po prostu film z gatunku „must see” 🙂