(2 - ilość głosów, punktacja: 8,50/10)
Loading...
Opublikowano w: 
Kiedy w 2012 roku Artysta zdominował galę rozdania Oscarów, film ten był dla mnie ciekawostką. Pamiętam jak do kina szedłem zadając sobie pytanie: jak czarnobiały i niemy film mógł osiągnąć taki sukces? Dziesięć nominacji do Oscara, w tym pięć zwieńczonych nagrodą. Po seansie zadawałem sobie już inne pytanie: dlaczego tych Oscarów było tak mało?
Tytułowym bohaterem jest gwiazdor kina niemego – George Valentin (Jean Dujardin). Jego kariera przeżywa jednak kryzys, kiedy zaczynają pojawiać się filmy dźwiękowe. Nie umie on odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Tymczasem w filmach dźwiękowych zawrotną karierę robi pewna młoda aktorka Peppy Miller (Bérénice Bejo), której George kiedyś dał radę jak osiągnąć sukces.
Reżyser i autor scenariusza Michel Hazanavicius stworzył coś magicznego. Film, który w idealnych proporcjach łączy w sobie komedię, dramat i romans. Pokazuje nam najlepsze cechy kina lat ’20, ’30 a nawet ’40. Gagi i żarty, rodem z filmów Chaplin’a są dobrze przemyślane i wkomponowują się w tragiczną historię głównego bohatera. Historia ta nam pokazuje jak bezwzględna potrafi być widownia. Pokazuje nam jak z najjaśniejszej gwiazdy Hollywood’u można w krótkim czasie stać się osobą, której nikt na ulicy nie rozpoznaje. W tle rozwija się również wątek miłosny pomiędzy George’em a Peppy, który przywołuje największe największe ekranowe romanse tamtych lat.
Film niemy wymagał od aktorów bardzo dużej ilości włożonej pracy. W tamtych czasach aktorzy nie mogli wyrażać emocji za pomocą słów, a jedynie za pomocą mimiki i gestykulacji. Było to dla nich nie lada wyzwanie, z którego wywiązali się w 100%. Dowodem na to jest m.in. Oscar, Złoty Glob czy Złota Palma z Cannes dla Jean’a Dujardin’a za jego genialną kreację. Wszyscy aktorzy w tym filmie zasłużyli na wyróżnienie, a w szczególności pies rasy Jack Russell Terrier – Uggie 🙂
W erze filmów 3D jest nie lada wyczynem zrobić film czarnobiały i niemy, który by tak zachwycał widownię. Film jest przepięknie zrealizowany. Widać, że reżyser dbał o każdy detal. Artysta hipnotyzuje i wciąga widza, ale przede wszystkim bardzo pozytywnie zaskakuje.