Traffic Films

Komediodramat z miłością w tle

Połączenie słów komedia i miłość nie kojarzy się już Polakom za dobrze. W kraju wyspecjalizowanym w kręceniu komedii romantycznych mamy już uczulenie na ten gatunek filmowy. Chociaż „Poradnik pozytywnego myślenia” jest komedią i jest romantyczny, to na pewno nie jest komedią romantyczną. Ufff… 🙂

Naszego bohatera poznajemy w momencie, kiedy opuszcza szpital psychiatryczny. Przyczyny, dla których się tam znalazł są zarysowane jedynie pobieżnie. Ale one nie są ważne. Ważne jest to, co dzieje się dalej. Początkowe pozytywne nastawienie do świata szybko okazuje się być tylko złudzeniem. W powrocie do zdrowia pomagają mu rodzina i przyjaciele, którzy sami też potrzebują pomocy…

„Poradnik pozytywnego myślenia” jest już kolejną hollywoodzką adaptacją pewnej powieści. Tym razem David O. Russel zekranizował powieść Matthew Quicka o tym samym tytule. Czy świadczy to o pewnym kryzysie w Hollywood? Adaptacje książek, komiksów, gier… adaptacje tego, tamtego… adaptacje adaptacji… i tak w kółko. Oczywiście nie mam nic przeciwko, jeżeli owe adaptacje są tak dobre jak ten film.

Reżyser zaserwował nam przekąskę w postaci dramatu, główne danie w postaci komedii oraz deser w postaci romansu. Zgrał to wszystko idealnie w całość, ani na chwile nie przechylając szali za bardzo na któryś z tych gatunków. Są tu zabawne dialogi wplecione w poważne sytuacje przedstawiające problemy rodzinne. Są tu również romantyczne sceny owinięte uroczym subtelnym humorem. Lecz to wszystko byłoby na nic, gdyby nie obsada jaką zebrał Russel. Niewątpliwie największą gwiazdą jest tu Robert De Niro. Chociaż zagrał jedną z lepszych ról od wielu lat to widać, że zdaje on sobie sprawę z tego, że nie jest głównym bohaterem tego filmu. Nie zdominował go i pozwolił się wykazać młodszym kolegom po fachu. Tutaj doskonale wypada Bradley Cooper. Szczerze mówiąc to po jego rolach wiecznie uśmiechniętych podrywaczy nie spodziewałem się, że stać go na tak wiele. Równie dobrą dla niego partnerką okazała się – nagrodzona Oscarem – Jennifer Lawrence. Można by tu również wyróżnić kilka mniejszych ról, jak np. rolę Chrisa Tuckera.

Film ten również skłania do małej refleksji. Początkowo wydaje się, że to główny bohater potrzebuje pomocy lekarza. Jak się wkrótce okazuje to każda z otaczających go osób na dobrą sprawę potrzebuje takiej pomocy. I tak samo jest w naszym życiu. Kto jest bardziej chory? Ten, co jest szczery do bólu wobec wszystkich i przez to ma wiele kłopotów? Czy ten, co udaje zadowolonego z życia, a po kryjomu rozbija pięścią ściany w rytm Metalliki?