Traffic Films

Komediodramat z miłością w tle

Połączenie słów komedia i miłość nie kojarzy się już Polakom za dobrze. W kraju wyspecjalizowanym w kręceniu komedii romantycznych mamy już uczulenie na ten gatunek filmowy. Chociaż „Poradnik pozytywnego myślenia” jest komedią i jest romantyczny, to na pewno nie jest komedią romantyczną. Ufff…

Naszego bohatera poznajemy w momencie, kiedy opuszcza szpital psychiatryczny. Przyczyny, dla których się tam znalazł są zarysowane jedynie pobieżnie. Ale one nie są ważne. Ważne jest to, co dzieje się dalej. Początkowe pozytywne nastawienie do świata szybko okazuje się być tylko złudzeniem. W powrocie do zdrowia pomagają mu rodzina i przyjaciele, którzy sami też potrzebują pomocy…

„Poradnik pozytywnego myślenia” jest już kolejną hollywoodzką adaptacją pewnej powieści. Tym razem David O. Russel zekranizował powieść Matthew Quicka o tym samym tytule. Czy świadczy to o pewnym kryzysie w Hollywood? Adaptacje książek, komiksów, gier… adaptacje tego, tamtego… adaptacje adaptacji… i tak w kółko. Oczywiście nie mam nic przeciwko, jeżeli owe adaptacje są tak dobre jak ten film.

Reżyser zaserwował nam przekąskę w postaci dramatu, główne danie w postaci komedii oraz deser w postaci romansu. Zgrał to wszystko idealnie w całość, ani na chwile nie przechylając szali za bardzo na któryś z tych gatunków. Są tu zabawne dialogi wplecione w poważne sytuacje przedstawiające problemy rodzinne. Są tu również romantyczne sceny owinięte uroczym subtelnym humorem. Lecz to wszystko byłoby na nic, gdyby nie obsada jaką zebrał Russel. Niewątpliwie największą gwiazdą jest tu Robert De Niro. Chociaż zagrał jedną z lepszych ról od wielu lat to widać, że zdaje on sobie sprawę z tego, że nie jest głównym bohaterem tego filmu. Nie zdominował go i pozwolił się wykazać młodszym kolegom po fachu. Tutaj doskonale wypada Bradley Cooper. Szczerze mówiąc to po jego rolach wiecznie uśmiechniętych podrywaczy nie spodziewałem się, że stać go na tak wiele. Równie dobrą dla niego partnerką okazała się – nagrodzona Oscarem – Jennifer Lawrence. Można by tu również wyróżnić kilka mniejszych ról, jak np. rolę Chrisa Tuckera.

Film ten również skłania do małej refleksji. Początkowo wydaje się, że to główny bohater potrzebuje pomocy lekarza. Jak się wkrótce okazuje to każda z otaczających go osób na dobrą sprawę potrzebuje takiej pomocy. I tak samo jest w naszym życiu. Kto jest bardziej chory? Ten, co jest szczery do bólu wobec wszystkich i przez to ma wiele kłopotów? Czy ten, co udaje zadowolonego z życia, a po kryjomu rozbija pięścią ściany w rytm Metalliki?

Całkiem świeży temat, jakim jest światowy kryzys gospodarczy stał się inspiracją dla twórców zza oceanu. Niestety, czasem jednak oglądając niedawno nakręcone filmy odnoszę wrażenie, że kryzys dopadł też Hollywood. Na szczęście ten film pokazuje, że jest inaczej.

Jak już wspomniałem głównym tematem obrazu Jasona Reitman’a (syn znanego producenta i reżysera Ivana Reitman’a) jest światowy kryzys gospodarczy. W całych Stanach Zjednoczonych zwalniane są setki, tysiące, a nawet miliony osób. Nie każdy pracodawca chce jednak podejmować się tej niewdzięcznej roli i zatrudnia wówczas „speców od zwalniania”. I tu pojawia się nasz bohater Ryan Bingham (George Clooney). Podróżuje on od miasta do miasta i bez mrugnięcia okiem mówi ludziom, że właśnie zostali zwolnieni. Wszystkim po kolei mówi oklepane formułki w stylu „masz przed sobą całe życie, utrata pracy to jeszcze nie koniec świata”. Ludzkie nieszczęścia wydają się nie robić na nim najmniejszego wrażenia. Podróżowanie sprawia mu wręcz przyjemność, a jedynym celem w jego życiu jest zdobycie specjalnej karty klienta, któremu udało się wylatać dziesięć milionów mil.

Na pierwszy rzut oka nasz główny bohater wydaje się być czarnym charakterem. Lecz pierwsze wrażenie zostaje szybko zatarte. Po wielu lotach wraca w końcu do swojego domu na przymusowy urlop. W domu zastaje jedynie puste, zimne pomieszczenia. Jego życie to podróże i hotele. On żyje tą pracą. George Clonney pokazał w tym filmie bardzo wysoki poziom aktorski. Przez cały film sympatyzujemy z jego postacią. Doskonale wtóruje mu młoda aktorka Anna Kedrick. Gra tutaj młodą i ambitną absolwentkę psychologii, która szybko przekonuje się jak niewiele jeszcze wie o życiu. Clooney i Kedrick stanowią tutaj bardzo udany duet. Aż trudno uwierzyć, że Anna Kedrick karierę aktorską zaczynała od filmu Zmierzch. W roli „łóżkowej przyjaciółki” Clooney’ zagrała tu również mało znana Vera Farmiga. No i niewiele więcej mogę o niej powiedzieć. Zagrała poprawnie, lecz bez fajerwerków.

Jason Reitman jak na początkującego reżysera pokazał również wielką klasę. W chmurach pokazuje tragedie ludzkie, które wstrząsają bardziej niż niejeden film katastroficzny. Pomimo tego Reitman’owi udaje się wpleść w to wszystko inteligentny i delikatny humor, dzięki czemu ten film staję się przyjemny w oglądaniu. Do tego cały obraz jest okraszony pięknymi widokami wielkich amerykańskich miast i luksusowych hoteli. Widoku tego też reżyser nam nie pokazuje tylko dla uciechy oka, ale tez nam pokazuje jak tak wielki i potężny kraj może łatwo popaść w kryzys.

Osobiście bardzo lubię, w których tematem przewodnim jest podróż. Może to i dlatego mam słabość do tego obrazu. Jason Reitman stworzył film, który jest bardzo życiowy. Jest poważny, wzruszający, ale i też jest zabawny i przyjemny dla oka. Dowodem na to jest aż sześć nominacji do Oscarów oraz tyle samo do Złotych Globów, w tym jedna zwieńczona wygraną. Jednym słowem bardzo dobry film – godny polecenia.

Kiedy w 2012 roku Artysta zdominował galę rozdania Oscarów, film ten był dla mnie ciekawostką. Pamiętam jak do kina szedłem zadając sobie pytanie: jak czarnobiały i niemy film mógł osiągnąć taki sukces? Dziesięć nominacji do Oscara, w tym pięć zwieńczonych nagrodą. Po seansie zadawałem sobie już inne pytanie: dlaczego tych Oscarów było tak mało?

Tytułowym bohaterem jest gwiazdor kina niemego – George Valentin (Jean Dujardin). Jego kariera przeżywa jednak kryzys, kiedy zaczynają pojawiać się filmy dźwiękowe. Nie umie on odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Tymczasem w filmach dźwiękowych zawrotną karierę robi pewna młoda aktorka Peppy Miller (Bérénice Bejo), której George kiedyś dał radę jak osiągnąć sukces.

Reżyser i autor scenariusza Michel Hazanavicius stworzył coś magicznego. Film, który w idealnych proporcjach łączy w sobie komedię, dramat i romans. Pokazuje nam najlepsze cechy kina lat ’20, ’30 a nawet ’40. Gagi i żarty, rodem z filmów Chaplin’a są dobrze przemyślane i wkomponowują się w tragiczną historię głównego bohatera. Historia ta nam pokazuje jak bezwzględna potrafi być widownia. Pokazuje nam jak z najjaśniejszej gwiazdy Hollywood’u można w krótkim czasie stać się osobą, której nikt na ulicy nie rozpoznaje. W tle rozwija się również wątek miłosny pomiędzy George’em a Peppy, który przywołuje największe największe ekranowe romanse tamtych lat.

Film niemy wymagał od aktorów bardzo dużej ilości włożonej pracy. W tamtych czasach aktorzy nie mogli wyrażać emocji za pomocą słów, a jedynie za pomocą mimiki i gestykulacji. Było to dla nich nie lada wyzwanie, z którego wywiązali się w 100%. Dowodem na to jest m.in. Oscar, Złoty Glob czy Złota Palma z Cannes dla Jean’a Dujardin’a za jego genialną kreację. Wszyscy aktorzy w tym filmie zasłużyli na wyróżnienie, a w szczególności pies rasy Jack Russell Terrier – Uggie

W erze filmów 3D jest nie lada wyczynem zrobić film czarnobiały i niemy, który by tak zachwycał widownię. Film jest przepięknie zrealizowany. Widać, że reżyser dbał o każdy detal. Artysta hipnotyzuje i wciąga widza, ale przede wszystkim bardzo pozytywnie zaskakuje.

Są filmy, do których zawsze wracam z uśmiechem na twarzy. Do takich filmów zaliczam obraz Roberta Zemeckisa. Za każdym razem Forrest Gump mnie bawi, śmieszy i wzrusza tak samo, jak za pierwszym razem. Tak naprawdę to zastanawiałem się czy jest sens pisać poniższą recenzję, ponieważ dzisiaj ciężko już spotkać osobę, która nie oglądała tego filmu.

Dla tych nielicznych, którzy nie widzieli jeszcze Forrest’a Gump’a streszczę nieco fabułę. Tytułowy Forrest Gump jest chłopcem, który rodzi się z niedowładem nóg i niskim ilorazem inteligencji. Chce on koniecznie dorównać innym zdrowym ludziom i dzięki temu zostaje gwiazdą futbolu, bohaterem wojny w Wietnamie, mistrzem tenisa stołowego, a na koniec zostaje przedsiębiorcą i zbija majątek. W międzyczasie spotyka on na swojej drodze wiele znanych osobistości, takich jak Elvis Presley, John F. Kennedy, czy John Lennon. W tym wszystkim przewija się historia jego miłości do szkolnej koleżanki – Jenny.

Spotkałem się z wieloma negatywnymi opiniami na temat tego filmu. Ludzie przede wszystkim mają pretensje, że twórcy opowiedzieli „cholernie nieprawdziwą historię”. Takie filmy mają bawić i wzruszać, a nie być kalką otaczającej nas rzeczywistości. Na czym polega magia kina? Właśnie na tym, że pozwala opisać nieprawdopodobne historie. To tak jakbyśmy mieli pretensje, że Mały książę Antoine’a de Saint Exupery’ego jest nieprawdziwą historią. Wspomnę tylko, że Forrest Gump podobnie jak Mały książę, powstał najpierw w postaci książkowej. Jej autorem jest Winston Groom.

Forrest Gump przypomina nam, że w Hollywood oprócz wysokobudżetowych filmów akcji potrafią zrobić film, obok którego nie można przejść obojętnie. Pierwszym atutem, który przychodzi mi na myśl jest scenariusz tego filmu. Przemyślana i lekka historia z pewnym przesłaniem wzrusza i rozbawia widza. Humor w przeciwieństwie do licznych komedii jest tutaj zgrabny i inteligentny. W całą tą historię idealnie wkomponowuje się muzyka Alan’a Silvestri’ego (Powrót do przyszłości) oraz utwory muzyczne właściwe epokom, w jakich toczy się aktualnie akcja. Wszystko to zostało od strony technicznej dopięte na ostatni guzik. Nawet efekty specjalne miejscami zapierają dech w piersiach i do dzisiaj się nie starzeją (co jest dosyć rzadkim zjawiskiem w filmach tego typu). Członkowie Akademii Filmowej docenili te wysiłki nagradzając twórców Oscarami za najlepszy film, reżyserię, scenariusz adaptowany, efekty specjalne oraz montaż.

Jednak największym atutem tego filmu jest gra aktorska. Film straciłby bardzo wiele bez uroczej Robin Wright w roli Jenny i charyzmatycznego Gary’ego Sinise, jako porucznika Dan’a Taylor’a. Gary Sinise nominowany do Oscara za tą rolę całkowicie niezasłużenie jej nie otrzymał. Jednak to Tom Hanks zmierzył się tutaj z najtrudniejszą rolą. Już wielu znakomitych aktorów próbowało się zmierzyć z rolami osób upośledzonych. Nie zawsze z dobrym skutkiem. Jednak Hanks bardzo ujmuje swą grą aktorską powodując, że nie da się nie lubić lekko nierozgarniętego Forrest’a. Oscar zasłużenie trafił w ręce Tom’a Hanks’a.

Przed napisaniem tej recenzji obejrzałem po raz kolejny ten film i już od razu jestem pewien, że jeszcze do niego wrócę. Poza tym, że film jest wprost genialny i tym, że polecam go każdemu bez względu na wiek, płeć czy wyznanie to nic już nie mam do dodania. Po prostu film z gatunku „must see”